Zastanawialiście się, dlaczego ktoś wybiera pracę w Hospicjum?
Prawdopodobnie tak. To pytanie nurtuje ludzi, budzi wątpliwości.
Spróbujemy dziś pokazać Wam jedną z odpowiedzi na takie pytanie, „dlaczego hospicjum?”.
Jedną z odpowiedzi, bo odpowiedzi jest pewnie tyle – ile osób pracujących w opiece paliatywnej.
„Żeby pracować tam, gdzie jest cierpienie i cokolwiek wnieść do życia człowieka cierpiącego, bo nie zamykałbym się tylko na hospicjum, ale myślę o wszystkich miejscach, w których obcujemy z ludzkim dramatem, to trzeba mieć jakieś zakorzenienie, trzeba mieć miejsce, z którego czerpiemy siły. Przecież ci, którzy cierpią, czasem tych sił po prostu nie mają albo wydaje im się, że już się wyczerpały. W związku z tym nieuczciwie byłoby przychodzić tam po to, aby coś od nich jeszcze brać. (…) hospicjum nie może być lekarstwem na moje własne problemy. Inna sprawa, że my, pracujący tam, idąc do chorych, nie tylko dajemy coś z siebie. My, tak trochę przy okazji, też od nich bierzemy. Oczywiście głęboko wierzę, że pracując w hospicjum, staramy się przede wszystkim dawać. Przychodzę do pracy z nastawieniem, że coś z siebie dam, dam swoją uwagę, wiedzę i doświadczenie po to, żeby temu choremu człowiekowi i jego bliskim było troszeczkę łatwiej. Po to właśnie pracuję. Prawdą jest jednak i to, że że my z doświadczeń naszych pacjentów wiele czerpiemy, nabieramy ich życiowej mądrości, a nawet udziela nam się ich radość życia. Wracam tu do Daniela, który naprawdę wiele nas nauczył i dał nam szkołę życia zupełnie niezwykłą. Daniel był uczniem szkoły specjalnej i nawet gdyby nie zachorował na chorobę onkologiczną, to studiów by nie skończył. A mimo wszystko wydaje mi się, że w mądrości patrzenia na życie, zrozumieniu tego, co jet w życiu ważne, Daniel mnie zdystansował i to o kilka długości. On potrafi dostrzec to, co istotne, ten zwykły „dzień codzienny”, a gdy odchodził z tego świata, najbardziej martwił się o to, co stanie się z jego babcią. Gdy ktoś go odwiedzał i przychodził być może po raz ostatni, to Daniel zawsze pamiętał, co należy zrobić – należy poprosić, żeby pamiętać o jego babci: „przyjdź jeszcze do babci, nie zapomnij, bo moja babcia bardzo dużo mi poświęciła”. To były tak niezwykłe doświadczenia, że słowa nie potrafią tego oddać, są za płytkie, przynajmniej ja nie potrafię oddać tutaj całej głębi naszych przeżyć.”
Fragment książki „Nie, nie boję się śmierci…” – rozmowy doktora Krzysztofa Szmyda, dyrektora Hospicjum dla Dzieci Dolnego Śląska oraz Leszka Duszyńskiego, polonisty, etyka, dyrektora VII Liceum Ogólnokształcącego we Wrocławiu.
