Powinniśmy nawzajem o siebie dbać. Czy nie jest miło, gdy ktoś przepuści cię na pasach? Gdy okryje cię szalem, bo jesteś zmarznięty? Gdy poczęstuje cię ciastkami, które specjalnie dla ciebie upiekł? Gdy przytrzyma ci drzwi, mijając cię w przejściu?
Powinniśmy nawzajem o siebie dbać. Nie tylko o najbliższych, choć paradoksalnie czasem to właśnie o nich najtrudniej nam się troszczyć. Jednak troszczymy się, mimo wszystko. A czy dbamy o sąsiada? Sklepową codziennie sprzedającą nam bułki? Przechodnia mijanego na chodniku? Każdy z nich może być dla nas kolejnym, bezimiennym obcym, mijanym w pośpiechu i bezrefleksyjnie. Jednocześnie każdy z nich może stać się dla nas okazją do czynienia dobra. Do okazania życzliwości. Wystarczy drobny gest. Oczywiście, możemy ustępować miejsca w tramwajach, co miesiąc wspierać akcje charytatywne, mówić “Dzień dobry” sąsiadce, którą mijamy wychodząc rano z domu, zawsze po sobie zmywać i wywiązywać się ze swoich podstawowych obowiązków. Świat, w którym wszyscy pamiętaliby choćby o tych kilku rzeczach z pewnością byłby piękniejszy, ale czy to wystarczy? Co więcej, czy naprawdę chcemy zatrzymać się tylko na powierzchni uczynności?
Człowiek z natury dąży do ciągłego wzrostu. Cały czas mamy sięgać wyżej, głębiej. Możemy ustąpić miejsca w tramwaju i resztę drogi spędzić patrząc bezmyślnie przez okno, możemy też spojrzeć w obce oczy, w których dostrzeżemy czasem pełną ciepła wdzięczność, czasem dobroduszne spojrzenie, którym obdarowywała nas nasza babcia, czasem troskę i przygnębienie, a czasem całkowitą obojętność. Wszystko to jednak uczy nas czegoś, pokazuje drugiego człowieka nie jako kolejnego obcego, lecz jako głębię człowieczeństwa, którą jesteśmy w stanie dostrzec dopiero patrząc w czyjeś oczy i widząc mikrokosmos, tak podobny do tego, który w sobie nosimy, a jednocześnie całkowicie inny.
Możemy minąć się z sąsiadką, rzucając pospiesznie słowa na powitanie, możemy też zatrzymać się na chwilę, zapytać o samopoczucie, nawet pochwalić pogodę. Czy będzie to pusta rozmowa, czy otwarta furtka do poznania drugiego, który może właśnie nas potrzebuje? Nigdy nie wiemy, co przyniesie kolejne spotkanie, ważne jednak, by w tym spotkaniu rzeczywiście trwać. Można godzinami z kimś rozmawiać i tak naprawdę się z nim mijać, a można zatrzymać się na chwilę i doprowadzić do prawdziwego zauważenia drugiego człowieka, poświęcenia mu całej swojej uwagi i czasu, nawet gdyby miało to trwać chwilkę.
Życzliwość objawia się sposobem, w jaki odnosimy się do innych. Łatwo jest być miłym dla miłych, gdy jesteśmy zadowoleni i wszystko układa się po naszej myśli. Dużo trudnej jest zachować dobre słowo dla osób raniących nas, wyprowadzających z równowagi, denerwujących. A to właśnie trudne chwile są prawdziwymi sprawdzianami naszej wyrozumiałości, opanowania i dobroci.
Ile mamy w sobie talentów, piękna, którym moglibyśmy obdarowywać świat. Nie robimy tego, albo robimy w ograniczonym stopniu. Dlaczego? Skarb schowany w zamku nadaje mu wartość, ale bardziej go nie ubogaca. Zamknięty w wilgotnych piwnicach nie uczyni zamku piękniejszym. Należy dzielić się złożonym w nas skarbem. Nikt za nas tego nie zrobi i nikt nie ubogaci świata w taki sposób, w jaki my możemy.
Dbajmy o siebie nawzajem. Co bardziej może oddać sens naszego istnienia?
Ola, wolontariuszka Formuły Dobra
